شهرستان رامیان

شهرستان رامیان :
این شهرستان با وسعت ۷۳/۷۸۰ کیلومتر مربع و جمعیت ۸۳۲۰۹ نفردر  ۷۶ کیلومتری ضلع شرقی شهرستان گرگان ودر شش کیلومتری جنوب جاده گرگان – گنبد کاووس واقع می باشد .از شمال به شهرستان گنبد کاووس، از شرق به شهرستان آزادشهر، از جنوب به استان سمنان و از غرب به شهرستان علی آباد منتهی می گردد .
شهرستان رامیان شامل سه شهر رامیان، دلند، خان ببین و دارای دو بخش مرکزی و فندرسک، چهار دهستان ( دلند، قلعه میران، فندرسک جنوبی و شمالی ) و ۴۹ روستا می باشد . در تاریخ رامیان و فندرسک  آمده است: ‹‹ اراضی میان کتول و رامیان را که شامل ۲۳ پاره آبادی است، فندرسک می نامند .››
این شهرستان به لحاظ دارا بودن آب و هوای متعدل کوهستانی، داشتن نواحی جلگه ای و کوهستانی، اراضی حاصلخیز کشاورزی، نزدیکی به معادن غنی زغال سنگ، چشم اندازهای طبیعی فراوان، آثار، ابنیه و محوطه های تاریخی و فرهنگی و وجود ترکیب قومی متنوع و متعدد دارای منابع و امکانات بالقوه وبالفعل گردشگری می باشد.
بر اساس اسناد و شواهد تاریخی موجود، شهرستان رامیان از قدمتی طولانی برخوردار است . این شهرستان در دوره اشکانیان ( در زمان سلطنت تیرداد دوم ) بعنوان پایتخت ییلاقی و اداری مطرح بوده است. در زمان تصرف ایالت گرگان توسط یزید بن مهلب به سال ۹۸ ه . ق، محل استقرار حاکم گرگان بوده است. این شهر در اوایل دوره اسلامی مورد توجه حاکمان و امراء قرار گرفته است. ظاهرا“ در دوره صفویه به سبب مهاجرت گسترده به این منطقه، تحولی بزرگ در افزایش جمعیت آن شهر ایجاد می شود.
در سال ۱۱۸۱هـ . ق حسینقلی خان قاجار قوانلو پسر محمد حسن خان قاجار به سبب خویشاوندی با اقوام ترک قزلباش رامیانی خصوصا“ طایفه قوانلو وارد رامیان شد و عمده سپاهیان خود را از میان ترکان برگزید و جهت بسط حوزه حکومتی خود تمامی جرجان، مازندران و قسمتی از قومس را تصرف کرد و خوانین این مناطق را مطیع خویش ساخت. از این پس رامیان رسما“ به دارالحکومه او تبدیل شد. تا اوایل سلطنت پهلوی اول منطقه رامیان و فندرسک توسط خوانین فندرسکی اداره می شد. با روی کار آمدن پهلوی دوم امور اداری رامیان، فندرسک و شاه پسند (آزادشهر ) به اداره املاک که در رأس آن سروان صارمی قرار داشت، سپرده شد. او با خشونت تمام رعایای منطقه را به بیگاری و کاراجباری واداشت. در سال ۱۳۱۷ ه .ق در این شهر، رسما“ « بخشداری » آغاز بکار کرد ودر اسفند ماه سال ۱۳۷۹ این شهر از شهرستان گنبد کاووس منتزع و به شهرستان ارتقاء یافت .
شهرستان رامیان با میزان بارش سالیانه ۷۵۰ تا ۸۰۰ میلیمتر پر بارانترین شهرستان محسوب می شود. این شهر در میان جنگل و کوهستان واقع می باشد که از این نظر کمتر شهری در استان چنین موقعیتی را ادارا می باشد. شهر در بین دو رودخانه قره چای و آق چای قرار گرفته است. منبع درآمد اهالی آن کشاورزی، دامپروری، نوغانداری و فعالیت در زمینه هنرهای سنتی ( بافت پارچه ها و دستبافت های ابریشمی، گلیم بافی و جاجیم بافی ) و محصولات عمده کشاورزی آن برنج ، غلات ، توتون ، صیفی جات و دام و محصولات دامی می باشد. مردم رامیان آشنا به زبان ترکی ، فارسی و گویش ترکمنی می باشند.
از نقطه نظر نوع ترکیب قومی در این شهرستان اقوام فارس، ترکمن، سیستانی، ترک، قزلباش و جمعیتی از اقوام محلی شاهرودی و خراسانی سکونت دارند.

مراکز دیدنی
  جاذبه های تاریخی و فرهنگی : 
قلعه تاریخی ماران، قلعه فرمان، حمام قدیمی اروج، مسجد سادات، امامزاده پیر، تپه های تاریخی کاجی، دارکلاته، نورآباد

جاذبه های طبیعی :
آبشارشیرآباد،  غارشیرآباد،  چشمه گل رامیان، پارک جنگلی آهنگران،  چشمه سید کلاته