صنایع دستی چهارمحال و بختیاری

قالی بافی: در میان عشایر بختیاری قالی بافی از اهمیت زیادی برخوردار است. برخی از زنان نوعی قالی به نام بی بی باف می بافند که از کیفیت بالایی برخوردار است. طرح و چشم انداز آن به لچک و ترنج معروف است. هم اکنون نوعی قالیچه با کرک های بلند و پرزدار از نوع پست به نام خرسک بافته می شود. اکثر قالی های بنام بختیاری در منطقه چهارمحال بافتهمی شود.
چوخابافی: چغا و چوغا نیز خوانده می شوند که نوعی بالا پوش محلی و لباس ویژه بختیاری هاست و معمولاً به رنگ سفید با نقوشی به رنگ های سیاه  یا آبی بافته می شود که نوع پشم آن مرغوب است.
نمدمالی: ساخت نمد اختصاص به شهرهای شهرکرد و بروجن دارد. بعضی از نمدمالان شهر کرد یا بروجن در محل های ییلاقی عشایر چلگرد، شیخ علیان و دشتک برای مدت ۳ الی ۴ ماه اتراق می کنند و یا در مرکز تجمع عشایر اقدام به نمدمالیمی نمایند.
کلاه مالی:مرکز تولید این صنایع دستی شهرکرد و بروجن است. معروفترین کلاههای منطقه کلاه خسروی، شب کلاه و کلاه قشقایی است.
گیوه دوزی:
در شهرکرد و بروجن رایج است. رویه گیوه معمولاً از قمشه، آباده، فسا و جهرم وارد می شود و مقدار کمی را نیزبرخی از زنان شهرکرد و بروجن می بافند.
خورجین بافی:از دست بافتهای بی گره عشایر بختیاری است که جنبه خود مصرفی دارد و توسط زنان برروی دارهای افقی بافته می شود.
گلیم بافی:از نظر اندازه، وزن، رنگ و کاربرد تفاوت چشمگیری با قالی بافی دارد و به همین دلیل کاربردهای متفاوت دارند.گلیم های عشایر بختیاری عمدتاً دستبافت زنان طائفه اولاد حاج علی است که بافت آن سوزنی و بسیار مشکل است.
جاجیم بافی: جاجیم ها به شکل نوارهایی دراز و باریک به عرض ۱۵ تا ۳۰ سانتی متر بافته می شود. در معدودی از روستاهای چهارمحال و بختیاری جاجیم بافته می شود که میزان تولید آن کم و جنبه خود مصرفی دارد.
وریس:وریس یا ویریس نوعی تسمه بافته شده از ابریشم است که بیشتر توسط زنان ایل بافته می شود و برای استفاده های گوناگون در زندگی کوچ نشینی به کاربرده می شود.
خور:از آن برای حمل گندم، آرد ، برنج و جو و … استفاده می شود، نحوه بافت خور شبیه بافت خورجین است.
نمکدان:نمکدان یا تی ور گونه ای خاص از صنایع دستی عشایر است  که برای حمل و نگهداری نمک و در مواردی سایر لوازم کوچک مورد استفاده قرار می گیرد و قسمت رویه آن به صورت فرش و قسمت زیرین آن به صورت جاجیم بافته می شود.
پلاس:نوعی زیر انداز است که آن را یا از تکه های پارچه و یا از نخهای پنبه ای و پشمی می بافند و مورد استفاده قرار می دهند .