مشاهیر خراسان رضوی

محمد کاظم آخوند خراسانی
عالم امامی و محقق برجسته مشهدی (۱۲۵۵- ۱۳۲۹). آخوند خراسانی به علت نوآوریهایش در علم اصول شهرت عظیمی کسب کرد. گروه کثیری از علما و مراجع بعدی از مکتب درس او بهره مند بودند.
آثار :
۱) کفایه الاصول در اصول فقه    ۲) الاجتهاد و التقلید
۳) حاشیه بر اسفار ملا صدرا    ۴)  حاشیه بر رسائل شیخ مرتضی انصاری
شیخ الرئیس ابوعلی سینا
متولد افشنه در بخارا عالم در منطق، هندسه، نجوم، طب و علوم طبیعی و مابعد الطبیعه، موسیقی، ریاضی و فلسفه. از تألیفات وی می توان به شفا، قانون، اشارات، دانشنامه علایی و کتاب النجاه اشاره کرد. (۳۷۰- ۴۲۸)
جابربن حیان
او که حیان بن عبداللّه کوفی توسی نام داشت در فلسفه کیمیاگری ریاضی، هیئت و نجوم استاد بود و در قرن دوم و سوم هجری در توس بدنیا آمد از آثار او می توان به ارض الاحجار، اصول کیمیا، الجفر الاسود اشاره کرد. (۱۲۰- ۱۸۰ ه-)
ابوریحان بیرونی
ریاضیدان، جغرافیدان و فیلسوف ایرانی است که در قصبه ی بیرون از توابع خوارزم بدنیا آمد. از آثار وی می توان از کتب آثارالباقیه عن القرون الحالیه تحقیق مالهند، قانون مسعودی، الجماهر فی معرفه الجواهر و التفهیم یاد کرد. (۳۶۲- ۴۴۰)
نورالدین عبدالرحمان جامی
شاعر و عارف ایرانی در قرن نهم هجری است ولی در خرگرد جام متولد شده است. از آثار او می توان از دیوان اشعار، بهارستان، هفت اورنگ و نفحات الانس یاد کرد. (۸۱۷- ۸۹۸)
مهدی اخوان ثالث
شاعر نامدار معاصر که در مشهد ولادت یافت استاد سرودن اشعار به سبک نیمایی و قدیم است. (۱۳۰۷- ۱۳۶۹ هـ.ش)
پوریای ولی
از چهره های نامی فرهنگ ایران است نام اصلی وی محمود قتالی خوارزمی است. وی عارف شجاع و پهلوان بود که در فنون ادب دست داشت و شعر می سرود. (۶۴۵- ۷۲۲)
ابوالفضل بیهقی
در حارث آباد بیهق به دنیا آمد وی حوادث دوره غزنویان را در تاریخ عظیمی مشتمل بر ۳۰ جلد نوشت که امروزه به نام تاریخ بیهقی یا تاریخ مسعودی معروف است. (۳۸۵- ۴۷۰)
ابوعبداللّه محمد بن احمد جیهانی
از وزرای دستگاه سامانی بود وی برای تدوین قانون مدون از اکناف جهان قوانین کشورداری فراهم آورد و کتاب مالک الممالک، آیین و الزیادات از جمله آثار اویند. (۳۰۶ یا ۳۳۰)
کمال الدین بهزاد
وی از مردم هرات بود و بزرگترین و مشهورترین مینیاتور ساز و نگارگر ایرانی است. او در خط و شعر نیز دستی داشت از آثار وی می توان از تصویرگری خمسه نظامی یاد کرد. (۸۴۴- ۹۴۲)
آقا نجفی قوچانی، حکیم و ادیب قوچانی (۱۲۹۵-۱۳۶۳) ابن بکران، جغرافیدان فاضل توسی (قرن ششم و هفتم)
ابن ابی الصادق نیشابوری، ملقب به بقراط الثانی طبیب قرن پنجم و استاد اسماعیل جرجانی (۴۷۰) ابن یمین فریومدی، متولد فریومد از توابع بیهق، شاعر شیعی مذهب (۷۶۹ هـ-ق)
ابواسحاق اسفراینی، فقیه شافعی و متکلم اشعری (۳۳۷-۴۱۸) عبدالسلام بن صالح هروی خراسانی، معروف به خواجه اباصلت، محدث امامی و خادم حضرت رضا (ع) (۲۳۶ هـ.ق)
ابوالقاسم بلخی، متکلم مشهور معتزله (۳۱۹) ابوالقاسم حکیم سمرقندی، حکیم و عالم حنفی (اواخر سده ۳)
ابوالموید بلخی، شاعر و نویسنده اولین ناظم یوسف و زلیخا (قرن ۴) ابوبکر سورآبادی نیشابوری، از مفسران بزرگ و معاصر با الب ارسلان تفسیر سورآبادی از آثار اوست (۴۹۴)
ابوسعید ابی الخیر، شاعر، محدث و عارف بزرگ که در میهنه متولد شد (۳۵۷-۴۴۰) ابوشکور بلخی، از شعرای بزرگ عصر سامانی (۳۳۰)
ابوعبید جوزجانی، یکی از شاگردان ابن سینا استاد در ریاضی، عرفان، فلسفه و موسیقی (نیمه اول سده پنجم) ابومسلم خراسانی، که نام اصلی وی بهزادان بوده است. رئیس سیاه جامگان خراسان که طومار بنی امیه را در هم پیچید و بدست منصور دومین خلیفه عباسی کشته شد. (۱۰۰- ۱۳۷)
ابومنصور محمدبن عبدالرزاق، حاکم توس و بانی گردآوری شاهنامه ی ابومنصوری (۳۵۰) ابومنصور موفق هروی، پزشک و داروشناس (سده ۴ و ۵)
ابونصر مشکان، ملقب به شیخ عمید، ادیب، دیوان سالار و مشاور محمود غزنوی در نیشابور می زیست (۴۳۱ هـ.ق) اثیرالدین اخسیکتی، از شعرای پارسی گوی عراق عجم دارای دیوان اشعار (۵۷۷ )
شیخ الاسلام احمد جامی، معروف به «ژنده پیل» از مشایخ ایران در عصر سلاجقه (۴۴۱- ۵۳۶) ادیب صابر ترمذی، شاعر معروف عصر سلاجقه (۵۴۷)
ادیب نیشابوری، (ادیب اول) از فضلا و شعرای معاصر که در نیشابور ولادت یافت (۱۲۸۱- ۱۳۴۴ هـ.ق) ادیب نیشابوری، (ادیب ثانی) شاعر و مدرس مذهبی (۱۳۱۵- ۱۳۹۶ هـ.ق)
ادیب هروی، شاعر پارسی و تازی گوی مشهدی (۱۲۶۳- ۱۳۰۲) اسدی توسی، شاعر و حماسه سرای ایرانی در قرن پنجم هجری و معاصر با فردوسی (۴۶۵)
خواجه عبداللّه انصاری، معروف به پیر هرات، محدث، فقیه، شاعر و عارف ایرانی و از مشایخ بزرگ قرن ۵ هجری بود در تصوف از ابوالحسن خرقانی تعلیم گرفت (۳۹۶ تا ۴۸۱) انوری ابیوردی، معروف به حجه الحق از شاعران نامی نیمه دوم قرن ۶ و از کسانی است که در تغییر سبک سخن فارسی اثری آشکار داشت. شهرت انوری به خاطر قصاید مداحانه ی وی است (۵۷۵ یا ۵۸۷)