پیشینه تاریخی فارس

فارس در کتیبه های هخامنشی به صورت پارسه و در نوشته های یونانی به شکل پرسیس آمده و معرب آن فارس است . یونانیان نام ایالت پرسیس را به اشتباه بر تمام ایران اطلاق می کردند . در جنوب ایران تا کرانه های خلیج فارس، سرزمینی گسترده است که از روزگاران باستان، پارس ‌(فارس) نام داشته و از آغاز دوره اسلامی مرکز آن شیراز بوده است . این سرزمین، از چند هزار سال پیش زیستگاه پر رونق اقوام بومی ایران، و به ویژه، عیلامیان بوده و از این قوم، آثار بسیاری در گوشه و کنار فارس، هم چون کورنگون ممسنی، نقش رستم، تخت جمشید ( مرودشت) به جای مانده است . سه هزار سال پیش از این، قومی که خود را آریایی می خواندند، از جنوب روسیه امروزی به فلات ایران سرازیر شدند و پس از زد و خوردهای فراوان با بومیان آن سامان، به پیروزی رسیدند و برای خود سکونتگاه هایی بر پا داشتند . بیشتر این آریاییان، چوپان و گله دار و کوچ نشین بوده زندگی قبیله ای داشتند . دین آنان، گونه ای بینش توحیدی بود . آنان به خدای یگانه و بزرگی به نام اهورامزدا ایمان داشتند و نیروهای طبیعی، مانند :‌ آب، آتش، باد، خاک و خورشید را دارای فره ایزدی پنداشته سرچشمه بدی ها و تاریکی ها را در وجود اهریمن می جستند . این آریاییان، قبیله های بزرگی داشتند که معروف تر از همه پارسیان، مادها، سکاها، بلخیان، سغدیان، خوارزمیان، هراتیان و پارتیان بودند . همه این قبیله ها به یک زبان بزرگ اما با لهجه های متفاوت سخن می گفتند و سرزمین خود را به نام ” آریا وئیج” (ایران ویج) می خواندند . پارسیان، یکی از اقوام ایرانی بودند که در سه هزار سال پیش به فارس آمدند و در چند مکان، از جمله در انشان (مالیان در ۴۶ کیلومتری شمال شیراز) و پاسارگاد ساکن شدند . پایتخت آنان، نخست پاسارگاد بود که بعدها، به همدان انتقال یافت .