پیشینه تاریخی

استان چهارمحال و بختیاری با توجه به پیوند دیرینه‎اش با استان لرستان در بر گیرنده یکی از کهن ترین آثار تمدن کهن ایرانی است. حفظ و به کار بستن فرهنگ کهن این خطه از جمله ویژگی های این سرزمین بوده که تا به امروز نیز تدوام یافته است.

از جمله حاکمان این منطقه می‎توان از شخصی به نام « فرامرز» که مذهب زرتشتی داشته و در اواخر دوره ساسانی می زیسته نام برد که بختیاری ها نیز در معتقدات خود به عهد فرامرز گبر اشاره ها دارند.
در اوایل تسلط خلفای عباسی دو برادر در سرزمین لرستان که به دو شعبه ی لر کوچک (لرستان فعلی ) و لر بزرگ ( بختیاری و کهگیلویه و بویر احمد ) تقسیم می شد، حکومت داشتند. حکومت سرزمین لر بزرگ با « بدر » بود تا این که بعدها اتابکان فضلوئیه قریب به سیصد سال بر بختیاری هاحکومت کردند. در زمان یکی از اتابکان فضلوئیه ( اتابک تکله)، مغولان بر بختیاری و کوه های آن دست یافتند، اما این پیروزی دوام چندانی نداشت.
پس از دودمان تاجمیر شخصی به نام میرجهانگیرخان به حکومت بختیاری ها منصوب شد. در زمان همین شخص تونل معروف به ” کارکنان ” یا ” شاه عباس “در نزدیکی محل تونل فعلی کوهرنگ حفر شد که به دلایل نامعلومی عملیات حفاری آن ناتمام ماند.
پس از فوت میر جهانگیرخان برادر وی « میر خلیل خان » از ریاست طایفه آستریک خلع شد و طوایف بختیاری و تعدادی از تیره ها در حیطه اقتدار محمد تقی خان چهار لنگ باقی ماندند. طوایف هفت لنگ نیز به ریاست دو دسته خوانین « دورکی » و « بختیاروند » از طوایف عمده هفت لنگ، گردن نهادند.
از اواسط پادشاهی قاجار، حسینقلی خان ( رئیس طایفه دورکی ) با شکست قطعی خوانین بختیاروند ( بهداروند )، همه طوایف هفت لنگ را متحد ساخته و خود را « ایلخان » و برادرانش را « ایل بیگی » نامید و ریاست ایل هفت لنگ و اداره امور کل منطقه بختیاری را به عهده گرفت. ریاست این طایفه تا همین اواخر در بازمانده گان این دودمان موروثی بود.