ورشو : گستردگی این هنر به حدی بوده است که نام شهر بروجرد و ورشو با هم آمیخته شده اند . این فلز به صورت ورق از کشور آلمان و لهستان به ایران وارد می شده است و با داشتن جلا و مقاومت طولانی در مقابل پوسیدگی ، آنرا « ژرمن سیلور » نیز اطلاق می کردند . هنرمندان دیار بروجرد ، با استفاده از فن چکش کاری و خم کاری و استفاده از دستگاههای ساده و همچنین نیروی بازوی خود ، به خلق آثار فلزی بسیار زییایی از ورقهای ورشوئی می پرداختند .
گیوه دوزی : گیوه از دوقسمت اصلی « زیره » و« رویه» تهیه می شود . ساخت زیره به وسیله دو لایه چرم که یکی از آنها توسط اشخاصی به نام (آجیه کو ) با نخهای نسبتاً ضخیمی آج انجام می شود . پس از آج با استفاده از لایه های مقوا و چرم زیر آجیه شده دوره دوزی و آماده اجرا و مراحل بعدی کار که شامل بافت دور گیوه و نیز رویه آن می باشد با استفاده از نخ های نازکتر و ظریفتری با سوزنهای کوچک و ریز بافته می شود .
هوراسبان : هوراسبان وسیله خورجین مانندی است که به وسیله زنان بافته می شود کلیه مراحل و مکانیزم بافت آن مانند گلیم است ، با این تفاوت که ابعاد آن با گلیم فرق می کند . هور اسبان برای نگهداری و حمل اشیاء قیمتی نظیر پول و … و اشیای قیمتی زنانه بکار می رود . هور اسبان را هنگام کوچ بر روی اسب قرار می دهند و آنرا با نخ های رنگی و تقریباً به شکل قالی می بافند . این وسیله قبلاً به عنوان جهیزیه به دختران عشایر داده می شود .
جل : از دیگر دست بافت های زنان عشایر لر که در میان همه کوچ نشینان دیده می شود جل است . جل برای پوشش چهار پایان ( اسب – قاطر – الاغ ) و به منظور جلوگیری از خراش پوست حیوان به هنگام حمل بار و حفظ آن در مقابل سرما مورد قرار می گیرد . جل نیز به وسیله دار افقی (تمدار) بافته می شود . مدت زمان لازم برای بافت آن در صورتی که توسط دو زن بافنده انجام می شود دو روز کافی است .