شهرستان كردكوي :
اين شهرستان داراي جمعيتي بالغ بر 70203 نفر و مساحتي معادل 818 كيلومتر مربع مي با شد. شهرستان كردكوي كه در حدود 25 كيلو متري غرب گرگان واقع شده است و از شمال به شهرستان تركمن، از جنوب به رشته كوههاي البرز شرقي و استان سمنان، از شرق به شهرستان گرگان واز غرب به شهرستان بندر گز محدوداست.
بر اساس آخرين تقسيمات كشوري اين شهرستان درسال 1358 ه .ش از شهرستان گرگان منتزع و شامل يك شهر ( كردكوي ) و يك بخش ( مركزي ) وسه دهستان چهاركوه، سدن رستاق شرقي و غربي و 32 روستا گرديد.
اين شهرستان داراي آب و هواي معتدل خزري و از نظرناهمواري به سه ناحيه كوهپايه اي ، جلگه اي و كوهستاني تقسيم مي شود. و از مهمترين ارتفاعات آن مي توان به كوههاي چهلستان، ميلانه، تركه چال، خوشبي كاني، رادكان، باري كوه، سنگ تراشان، وزمه كوه، درازنو، پلاشو و جهان نما اشاره كرد. همچنين با توجه به موقعيت طبيعي آن، رودخانه هاي متعددي در اين شهرستان با جهت جنوب به شمال جريان دارند. از مهمترين اين رودها مي توان از رودخانه قره سو ، شعبات زواردشت ، غار محله، مياندره، سركلاته، ساليكنده، بالاجاده نوكنده، يلوار، شموشك و شصت كلاته يساقي نام برد.
براساس نوشته ها واسناد تاريخي دراوايل حكومت صفوي و بويژه در زمان شاه عباس جماعتي از ايلات مختلف كرد از كردستان به مناطق مازندران و استرآباد كوچانده شدند. در زمان نادرشاه و بعد از آن جمعيت قابل ملاحظه اي از آنها در تعين منطقه (كردكوي ) استقرار و سكونت دائم اختيار نمودند. همچنين برخي نيز معتقدند به علت استقرار اكراد و سربازان كرد در اين منطقه ، ابتدا به آن « كردمحله » و سپس به لحاظ توسعه جمعيتي و جغرافيايي به آن « كردكوي » گفته اند . براساس يك گزارش تاريخي، كردكوي در حدود سال 1327 ه . ق « داراي دكاكين و چند حمام و مسجد بود و 6000 نفر جمعيت داشت. بناهاي اين قصبه از چوب ساخته ميشد وعده زيادي در كومه ( خانه هاي چوبي و گل مالي شده ) مي زيستند. هر مرد يك يابوي باركش داشت . اغلب آنها اسلحه داشتند »
اكثريت مردم اين شهرستان در مناطق جلگه اي و كوهپايه اي زندگي مي كنند و زبان رايج مردم شهرستان كردكوي تبري مي باشد. در واقع غير از اكراد جمعيت اين شهر تركيبي از خاندان هاي مختلف از جمله عقيلي ، غريب ، كشير ، مازندراني ، كيا ، سادات ، حسيني ، يزدي ، صلبي و … است. رابينو در سال 1289 ه . ش تعداد خاندان هاي كرد محله ( كردكوي ) را 31 خاندان بر مي شمارد. كشاورزي از اركان مهم اقتصادي اين شهرستان محسوب مي شود. پنبه ، سويا ، گندم و برنج بهترين محصولات كشاورزي آنها را تشكيل مي دهد .
از صنايع دستي شهرستان كردكوي مي توان به نمدمالي، حصيربافي، بافت چادرشب هاي محلي، جوراب و دستكش هاي پشمي و محلي اشاره كرد.
درشهرستان كردكوي جداي از جاذبه هاي طبيعي متنوع و زيبا، آثار، ابنيه و محوطه هاي تاريخي و فرهنگي بسياري وجود دارد كه در حال حاضر 28 اثر آن در فهرست آثار ملي كشور به ثبت رسيده است .
مراكز ديدني :
جاذبه هاي تاريخي وفرهنگي :
برج رادكان، جاده تاريخي شاه عباسي، شهر باستاني تميشه، ديوارتاريخي تميشه، قلعه بانصران، امامزاده روشن آباد، امامزاده چهار كوه، امامزاده النگ، امامزاده هزار منزل، امامزاده جعفر تيشر، خانه مير كاظمي، تپه هاي تاريخي بالان تپه، شاهده، انارتپه، تپه گيلاني، مرز تپه، تپه النگ، چازتپه و محوطه هاي تاريخي موزيلايه، بانصران، قلعه طاق، قلعه شاه نشيني، سقاخانه رادكان، توسكا پل، سلطان تپه، وزير تپه، تپه جهان نما، نرگس تپه، بانو سرا تپه، نارنج قلعه، سقاخانه ولاغوز، تپه هاي تاريخي انارك تپه، شيرعلي
جاذبه هاي طبيعي :
دهكده ييلاقي درازنو، دهكده ييلاقي جهان نما و دهكده هاي كوهستاني رادكان و كندآب، غارهاي ( دارتپه، يخچال، گنج خانه، اژدرغار و جهان نما )، پارك جنگلي امام رضا (ع)، آبشار دو آب، آبشار ميان لنگه، پارك جنگلي كردكوي .