معرفی صنایع دستی
صنایع دستی و هنرهای سنتی استان بوشهر به دلیل دور بودن از مرکز و همچنین نبودن مواد اولیه در منطقه، معدود و تنها شامل رشته های حصیر بافی، عبا بافی، منبت، گره سازی ( گره سازی امروز دیگر رایج نیست)، گلیم، گبه، قالی و جاجیم است. رشته های گلیم و گبه به دلیل این اما عبا بافی رو به فراموشی است . سفال گری به دلیل نبودن بودجه کافی در دسترس هنرمندان و دور بودن از مرکز از کیفیت خوبی برخوردار نیست . هنرهای سنتی در این منطقه انگشت شمار است، اما در بیشتر روستاهای شهرستانهای دشتی، دشتستان، گناوه، کنگان و دیر به گبه بافی مشغولند . در گبه بافی، روستای شول شهرستان گناوه از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا قدمت بیشتری در گبه بافی دارد . گبه های شول به کشورهای حوزه خلیج فارس و حتی اروپا صادر می شود . نقشه های گبه های صادراتی توسط شرکت ها سفارش داده می شود و نقش هایی است که مورد پســند بازار اروپا است و ریشه در گبه بافی محلی ندارد .

گبه بافی : برجسته ترین صنعت دستی و خانگی استان بوشهر که تقریباً در بیشتر نقاط روستایی و حتی شهری رایج بوده و شغل اول یا حرفه دوم تعداد زیادی از خانوارها محسوب می شود، بافت گبه است.

گلیم بافی : تقریباً در بیشتر نقاط روستایی رایج است . فصل بافت گلیم معمولاً در زمستان می باشد و خانواده های روستایی در کنار سایر فعالیتهای کشاورزی و دامپروری، از اوایل پاییز که فصل چیدن پشم گوسفندان آغاز می شود خود را برای شروع کار در زمستان آماده کرده و تدریجاً شستشوی، ریسیدن پشم و رنگرزی را آغاز می کنند و در اوایل دیماه بکار بافت می پردازند . تار گلیم های روستایی اغلب از موی بز که دارای استحکام بیشتری می باشد انتخاب می شود . ولی پود مصرفی تماماً ار پشم است.

لنج و قایق سازی ( گلافی) : لنج و قایق سازی از قدیمی ترین و مهمترین صنایع دستی بوشهر محسوب می شود که سابقه آن به دوره افشاریه می رسد . نیروی شاغل در این بخش منحصر به همان سازندگان لنج و قایق ( گلافان ) قدیمی می گردد . مصالح اولیه مورد نیاز چوبهای جنگلی مقاوم در مقابل رطوبت برای اسکلت و تخته های مرغوب هندی به نام ( سای ) برای بدنه آن است و بقیه از محل تأمین می شود.