عبدالحسن علی بن جولوغ فرخی گزی: عبدالحسن علی بن جولوغ فرخی گزی شاعر بزرگ اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم است که از سرآمدان سخن در عهد خویش و در همه ادوار تاریخ ادبی ایران است. دیوان وی در حدود 9000 بیت دارد و در عهد سلطان محمود و مسعود غزنوی می زیسته است. این شاعر در سیستان به دنیا آمده است و در سال 429 هجری قمری در همان جا در گذشته است.
یعقوب لیث: ابو یوسف یعقوب بن مشهور به ملک الدنیا و صاحبقران مؤسس و اولین امیر (247-265 هجری قمری) از سلسله صفاریان است. وی در روستای کوین یا ترین در حاشیه کویری (شمال خاش رود) در یک خانواده رویگر به دنیا آمد. آرامگاه یعقوب لیث صفاری در شهر دزفول قرار دارد. یعقوب مردی سپاهی منش، با تدبیر و عاقل و موقر بود و به دیانت و قناعت شهرت داشت. پایتخت وی زرنج سیستان بود. شهرت او در ممالک اطراف چنان گسترده بود که او را ملک الدنیا و صاحبقران می خواندند .
ابوالفتح علی بن محمد بستی: ابوالفتح علی بن محمد بستی از شاعران سده چهارم هجری قمری است. زادگاه او را شهر بست سیستان می دانند. او به زبان عربی تسلط کامل داشت. از نتایج طبع او، دو دیوان شعر به جای مانده است. وفات وی را به سال 401 ه.ق ثبت نموده اند. نویسنده کتاب دورنمایی از فرهنگ ایرانی و اثر جهانی آن، این شعر را به عنوان نمونه ای از اندیشه و قلم این شاعر سیستانی در نوشته خویش آورده است.
ابوالفتح سگزی یا ابوالفتح سیستانی:از شاعران و ملوک برجسته سیستان در سده یازدهم هجری قمری است. علاوه بر حکومت داری، در سرودن شعر تبحر داشت. گرچه در سیاست حکومتی با برادرش ملک حمزه اختلافی نداشت، اما در زمینه شعر و شاعری با وی اختلاف داشت. حمزه غافل سیستانی این رباعی را خطاب به برادرش ابوالفتح سیستانی سروده است.
قاضی احمد: از اکابر زادگان سیستان بود و شاعری توانا و خوش سخن بود.
عبدالفرج سجزی